شماره بیست و هشتم : آسیب شناسی هیئات و آیین عزاداری در ایران

عزاداری برای معصومین نه تنها از جنبه ثواب برای شیعیان اهمیت دارد بلکه به عنوان نماد هویتی و وجه ممیزه شیعیان از سایر مسلمانان محسوب می‌شود؛ عزاداری شیعیان برای چهارده معصوم خصوصا عزاداری محرم و صفر که جهت بزرگداشت فداکاری امام حسین (ع) و یارانش برگزار می شود، تاثیرات فرهنگی عمیق و گسترده‌ای در روح و جان ایرانیان داشته است، به گونه‌ای که مجالس عزاداری، محفلی برای آموزش معارف و اندیشه‌های اسلامی بوده است که در آن علاوه بر آموزش احکام و قرآن که توسط یک روحانی انجام می‌شود، مفاهیمی چون جهاد و ایثار، شهادت‌طلبی، ظلم‌ستیزی و مبارزه با استبداد و ... نیز به مردم منتقل می‌شده است. بنابراین سخن گزافی نخواهد بود، اگر گفته شود که محرک بسیاری از جنبش‌های عدالت‌خواهانه و ظلم‌ستیزانه ایرانیان در طول تاریخ بوده است. عرصه عزاداری (خصوصا محرم و صفر)جایی است که تشیع فرهنگ خویش را زندگی می‌کند، آن را می‌سازد و به نسل بعد انتقال می‌دهد. در واقع جامعه شیعه تجلی تمام اعتقاداتش در باب حق و باطل را در صحنه بزرگ عزاداری روایت می‌کند. به این جهت عزاداری نقطه ثقل هویت شیعی، ایمان شیعی، فرهنگ شیعی و جامعه شیعی است.
متاسفانه به مرور زمان شاهد این مساله هستیم که تحريف‌ها و بدعت‌هایی در آیین عزاداری امام حسین شکل گرفته است که سبب شده تا کارکردهایی که مراسم عزاداری برای جامعه شیعی و هویت شیعی داشته مختل شود و به مرور زمان از بین برود. همین امر سبب شده تا این باور همگانی در مردم ایجاد شود که مراسم عزاداری دیگر کارآیی گذشته را ندارد و به مرور در حال بی محتوا شدن است. گسترش ارتباطات و پدیده جهانی شدن، تغییر ذائقه مردم، آنومی موجود در جامعه ایرانی که که در حال گذار از سنت به مدرنیته است و.... از عوامل موثر در این امر هستند.