This is the HTML version of ناپرورش ، ناکارآمدی تربیت دینی در مدارس Page 5 To view this content in Flash, you must have version 8 or greater and Javascript must be enabled. To download the last Flash player click here
شماره بیستم : ناپرورش ، ناکارآمدی تربیت دینی در مدارس فطرت وجودی انسان نشان از وجود استعدادها، تمایلات و مهارتهایی است که نیازمند صیانت و پرورش آن در طول حیات طیبه است و در این راستا هر نظام دینی در طول تاریخ در پی فراهم ساختن زمینه رشد و تعالی فطرتهای خداجویای انسانها دارد که باید مبتنی بر تعلیم و تربیت باشد. براساس چنین ملاحظه ای، تدوین برنامه تربیتی انسان ساز و همه جانبه برای ایجاد تغییرات مطلوب دینی در جامعه مهم ترین دغدغه نهادهای فرهنگ پذیر قلمداد می شود. گرفتاری ها و نابسامانی های معنایی، دنیازدگی و پوچگرایی، بی هدفی و ناهنجاری ها فقط بخشی از پیامدهای فردی و اجتماعی جامعه امروز ما بواسطه نقص در پروسه تربیت دینی است. استاد مطهری در تبیین غایی تربیت دینی، آن را همان تربیت اسلامی دانسته و مینویسد: «تربیت اسلامی به ایجاد وضعیت مناسبی اطلاق میشود که زمینه را برای بروز و ظهور استعدادهای فطری آدمی فراهم میکند و او را بالندهتر و کمالیافتهتر میسازد. هدف غایی تربیت اسلامی، پرورش انسان مقرب الهی است که شاکله دینی در وجود او به طور کامل شکل بگیرد و رفتارهای دینی ریشهدار از او سربزند.» بنابراین میتوان از خانواده و مدارس به عنوان مهمترین اضلاع تعالی تربیت دینی نام برد و تاکنون نظریات و برنامهریزیهای مختلفی در دوران مختلف درباره این دو نهاد فرهنگی ـ تربیتی ذکر شده است. اما باید دانست قرن بیست و یکم، علاوه بر ایجاد چالشهای متعدد در ابعاد مختلف، جریانهای مختلف فرهنگی به سبب تقابل میان سنت و مدرنیته ایجاد کرده است که باعث رشد و نمو گونههای متفاوتی در تربیت دینی خانواده و مدارس شده است و شاید بتوان تحولات ایجاد شده در مدارس را بیشتر و مهمتر از خانواده در نظر گرفت. در هر صورت مدارس سهم انکارناپذیری در تعلیم و تربیت امروز جامعه برعهده دارند و همین مسئله لزوم توجه به آن را ضروری میسازد.