در کشورهای پیشرفته از نظر نظام اطلاع رسانی خبری، به خبرنگار حقوق نمی‌دهند بلکه براساس نظام خرید خبر، به او حق خبر می دهند. حق خبر نیز نه براساس کمیت بلکه براساس میزان استقبال مخاطبان و فروشی که آن خبر داشته، پرداخت می شود. بنابراین میزان بازدیدی که خبر خورده، میزان بحثی که برانگیخته، میزان تقدیر و تشکرهایی که از خبر صورت پذیرفته و... در میزان پرداختی به خبرنگار تاثیر دارد.
این موضوع باعث می شود که خبرنگار تمام تلاش خود را صرف یافتن اخبار پنهان بکند، اخبار زیر پوستی جامعه را دربیاورد که معمولاً پرمخاطب ترین خبر ها هم مربوط به حوادث و فساد سازمان‌های دولتی، زمامداران و اسرار پشت پرده آن هاست. به عنوان مثال اخبار مربوط به خانواده ملکه همیشه در بریتانیا پرحاشیه و پرجاذبه بوده است.
در این نظام خبری در واقع خبرنگاران به مثابه مأموران مردمی و رسانه ای برای کشف فساد و ابعاد پنهان تخلفات موجود در کشور قرار می گیرند.
اگر این پیشنهاد(ایجاد سیستم خرید خبر به جای پرداخت حقوق ثابت به خبرنگاران) پخته شود و به مدیران کشوری ارائه شود و آنها نیز در اجرای آن کوشا باشند، باعث می شود که خبرنگاران هم جرات و هم خلاقیت پیدا کنند و از طرف دیگر بقای خودشان را در کشف حقایق و وقایع پنهان بدانند. البته در کنار این طرح، خبرنگاران باید از یک سری مصونیت هایی هم برخوردار شوند و از آنها حمایت کافی صورت گیرد که سیستم قضایی ما این را شروع کرده است.